Katalog znalezionych fraz
24 lata po katastrofie czarnobylskiej
Erotyka — strony, Obrazki i wiele więcej na WordPress
Kronikarski obowi±zek nakazuje przypomnieæ, jak co roku: 26 kwietnia Roku Pañskiego 1986 w czwartym reaktorze elektrowni j±drowej w Czarnobylu na terenie ówczesnej Ukraiñskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej dosz³o do tragicznej w skutkach awarii, nie na wyrost nazywanej najwiêksz± w historii energetyki j±drowej. Dziêki mieszance komunistycznego krêtactwa, które polega³o na skrytym fabrykowaniu plutonu na nowe bomby j±drowe, i ludzkiej g³upoty mieszkañcy nieopodal po³o¿onego miasta Prypeæ mogli podziwiaæ cudownie jasn± ³unê, bij±c± w ¶rodku nocy od strony si³owni. I tak te¿ zrobili, t³umnie wylegaj±c na dachy wie¿owców i pobliski most, który zapewnia³ dobry widok - dla wielu z nich ostatni piêkny widok w ¿yciu.
Nied³ugo pó¼niej, w³adze sowieckie podjê³y decyzjê o ewakuacji ludzi w promieniu kilkudziesiêciu kilometrów, jednocze¶nie rozpoczynaj±c akcjê ratunkow±, która uchroni³a Europê przez wybuchem j±drowym w samym jej sercu - za cenê ¿ycia kolejnych ludzi, czêsto posy³anych na ¶mieræ bez odpowiedniego sprzêtu, a nawet ¶wiadomo¶ci, w jak okropny sposób przyjdzie im umrzeæ.
Dzisiaj, poza pamiêci± radioaktywnej chmury, która przep³ynê³a nad po³ow± Europy, nie ma ju¿ ¶ladów po tych wydarzeniach - poza jednym, jedynym miejscem na ¶wiecie, w którym czas zatrzyma³ siê w czasie przygotowañ do ¦wiêta Pracy 1986 roku - czarnobylskiej Zonie, która z miejsca owianego gorzk± s³aw± zamienia siê powoli w atrakcjê turystyczn±, a zarazem - najdziwniejszy europejski rezerwat przyrody. Przyrody, która powoli odbiera cz³owiekowi kolejne znamiona panowania na tym terenem. Za lat kilkadziesi±t byæ mo¿e jedynym dobrze zachowanym elementem bêdzie ów wci±¿ strasz±cy wschodni± czê¶æ Starego Kontynentu betonowy sarkofag, pod którym spoczê³a czarnobylska groza.
Ja pamiêtam ...
£adnie to uj±³e¶ Zoor
... a lato by³o piêkne tego roku ...
Pamiêtam, jak dzi¶: dzieci w piaskownicach, ludzie korzystaj±cy z piêknej i nad wyraz ciep³ej pogody pe³n± piersi± nie¶wiadomie ch³onêli to, co nam ze wschodu przywia³o. A z tamtej strony jeszcze nigdy nic dobrego nie przysz³o.
No, mo¿e poza spirytem z przemytu.
W sumie to zapomnia³em o jeszcze jednaj rzeczy - ale tego nie da siê zamie¶ciæ na g³ównej, wiêc trudno
A ja pamietam, ze wtedy nie poszedlem do szkoly i musialem wypic "jakies obrzydlistwo"....
A ja nie pamiêtam, gdy¿ nie by³o mnie wtedy na ¶wiecie. Ale to w sumie i dobrze...
Smak p³ynu lugola pamiêtam do dzi¶. Nie potrafiê go z niczym porównaæ, bo by³ jedyny w swoim rodzaju: kojarzy mi siê z laboratorium chemicznym.
Jodyny nigdy nie próbowa³em, wiêc nie wiem, czy smak jest porównywalny.
Oby nigdy wiêcej.
.................
A mo¿e w³a¶nie ludzie powinni go posmakowaæ, ¿eby wiedzieæ "czym ¶mierdzi" relatywnie niewielkie ska¿enie (na szczê¶cie pogoda dopisa³a i nie spad³ radioaktywny deszcz, jak w Hiszpanii).
Az mnie ciary przeszly - swietny opis Zoor
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl erfly06132.opx.pl
Kronikarski obowi±zek nakazuje przypomnieæ, jak co roku: 26 kwietnia Roku Pañskiego 1986 w czwartym reaktorze elektrowni j±drowej w Czarnobylu na terenie ówczesnej Ukraiñskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej dosz³o do tragicznej w skutkach awarii, nie na wyrost nazywanej najwiêksz± w historii energetyki j±drowej. Dziêki mieszance komunistycznego krêtactwa, które polega³o na skrytym fabrykowaniu plutonu na nowe bomby j±drowe, i ludzkiej g³upoty mieszkañcy nieopodal po³o¿onego miasta Prypeæ mogli podziwiaæ cudownie jasn± ³unê, bij±c± w ¶rodku nocy od strony si³owni. I tak te¿ zrobili, t³umnie wylegaj±c na dachy wie¿owców i pobliski most, który zapewnia³ dobry widok - dla wielu z nich ostatni piêkny widok w ¿yciu.
Nied³ugo pó¼niej, w³adze sowieckie podjê³y decyzjê o ewakuacji ludzi w promieniu kilkudziesiêciu kilometrów, jednocze¶nie rozpoczynaj±c akcjê ratunkow±, która uchroni³a Europê przez wybuchem j±drowym w samym jej sercu - za cenê ¿ycia kolejnych ludzi, czêsto posy³anych na ¶mieræ bez odpowiedniego sprzêtu, a nawet ¶wiadomo¶ci, w jak okropny sposób przyjdzie im umrzeæ.
Dzisiaj, poza pamiêci± radioaktywnej chmury, która przep³ynê³a nad po³ow± Europy, nie ma ju¿ ¶ladów po tych wydarzeniach - poza jednym, jedynym miejscem na ¶wiecie, w którym czas zatrzyma³ siê w czasie przygotowañ do ¦wiêta Pracy 1986 roku - czarnobylskiej Zonie, która z miejsca owianego gorzk± s³aw± zamienia siê powoli w atrakcjê turystyczn±, a zarazem - najdziwniejszy europejski rezerwat przyrody. Przyrody, która powoli odbiera cz³owiekowi kolejne znamiona panowania na tym terenem. Za lat kilkadziesi±t byæ mo¿e jedynym dobrze zachowanym elementem bêdzie ów wci±¿ strasz±cy wschodni± czê¶æ Starego Kontynentu betonowy sarkofag, pod którym spoczê³a czarnobylska groza.
Ja pamiêtam ...
£adnie to uj±³e¶ Zoor
... a lato by³o piêkne tego roku ...
Pamiêtam, jak dzi¶: dzieci w piaskownicach, ludzie korzystaj±cy z piêknej i nad wyraz ciep³ej pogody pe³n± piersi± nie¶wiadomie ch³onêli to, co nam ze wschodu przywia³o. A z tamtej strony jeszcze nigdy nic dobrego nie przysz³o.
No, mo¿e poza spirytem z przemytu.
W sumie to zapomnia³em o jeszcze jednaj rzeczy - ale tego nie da siê zamie¶ciæ na g³ównej, wiêc trudno
A ja pamietam, ze wtedy nie poszedlem do szkoly i musialem wypic "jakies obrzydlistwo"....
A ja nie pamiêtam, gdy¿ nie by³o mnie wtedy na ¶wiecie. Ale to w sumie i dobrze...
Smak p³ynu lugola pamiêtam do dzi¶. Nie potrafiê go z niczym porównaæ, bo by³ jedyny w swoim rodzaju: kojarzy mi siê z laboratorium chemicznym.
Jodyny nigdy nie próbowa³em, wiêc nie wiem, czy smak jest porównywalny.
Oby nigdy wiêcej.
.................
A mo¿e w³a¶nie ludzie powinni go posmakowaæ, ¿eby wiedzieæ "czym ¶mierdzi" relatywnie niewielkie ska¿enie (na szczê¶cie pogoda dopisa³a i nie spad³ radioaktywny deszcz, jak w Hiszpanii).
Az mnie ciary przeszly - swietny opis Zoor